Idzie nowe-kolejne pokolenie projektantów ze School of Form

Zabawa odgrywa kluczową rolę w rozwoju dzieci. Jak od najmłodszych lat wspierać ich świadomość zmysłową? Dotyk jako wartość edukacyjną w swoim projekcie HAPTI wykorzystała Zuzanna Grausch. Jej pomysł to pozornie proste drewniane klocki, ulepszone o frezy i kołki, które rozwijają u dzieci świadomość zmysłów i skupiają się na pobudzaniu zmysłu dotyku. Zestaw, który składa się z sześciu drewnianych klocków, przeznaczony jest dla dzieci widzących, niedowidzących oraz niewidomych w wieku przedszkolnym. Klocki można komponować na wiele sposobów, tworząc budowlę lub układankę. Projekt powstał we współpracy z ośrodkami wykorzystującymi alternatywne metody edukacji: Montessori, pedagogikę waldorfską i kształcenie freblowskie.

Czy da się współpracować z naturą, także dla jej korzyści? Czy połączenie natury i inżynierii może sprawić, że masowo produkowane rzeczy będą rosnąć jak rośliny? SCOBY (Symbiotic Culture Of Bacteria and Yeast) Róży Rutkowskiej to tkanina powstała z wyciągu z odpadów rolniczych. Tworzy się ją w wyniku fermentacji cukrów w postaci membrany na powierzchni płynu. Następnie tka swoją formę w obrębie naczynia, w którym rośnie przez nawarstwianie, podobnie do cebuli. Materiał opakowania ma właściwości membrany, przedłużającej trwałość produktu i może być zjedzony wraz z zawartością lub wyrzucony na kompost. Dzięki temu zamiast zaśmiecać środowisko będzie je wzbogacać. Projekt skłania do myślenia o współpracy człowieka z naturą, z której obie strony czerpią korzyści. Przyczynia się również do zmniejszenia zanieczyszczenia powodowanego jednorazowymi opakowaniami z tworzyw sztucznych. Projekt znalazł się w finale konkursu MAKE ME! na Łódź Design Festival.

W jakim tempie niszczą się nasze ubrania? Jak często i ile ich kupujemy? Konsumujemy coraz więcej, nie zastanawiając się nad skutkami naszych wyborów. Zmiany, które zaszły postępują każdego dnia wraz z kolejnym zakupem rzeczy, których nie potrzebujemy, a które za chwilę będą kolejną porcją śmieci zatruwających środowisko. Projekt O miłości do rzeczy Agnieszki Węglińskiej nawołuje do upcyklingu i szacunku do przedmiotów. Jego celem jest zwrócenie uwagi na jakość współczesnych materiałów. Pomysł oparty jest na braku przystosowania nakryć głowy do polskich warunków atmosferycznych. Kolekcja artystki koncentruje się na walce z przypadłościami tj. ból zatok czy uszu, a także ochronie przed przewianiem i zimnem.

Czy zdajemy sobie sprawę, jakie konsekwencje niosą za sobą zmiany klimatyczne? Jaką rolę odgrywa w tym przypadku projektant? W pracy Ciemna Strona Węgla, Michalina Jasińska i Łukasz Lisowski poruszają temat zmian w środowisku i zwracają uwagę na problematykę zanieczyszczeń wywołanych spalaniem węgla. W skład projektu wchodzą obiekty, które na pierwszy rzut oka wydają się w pełni funkcjonalnymi i pięknymi przedmiotami, jednak gdy spojrzeć głębiej, kryją w sobie drugie dno. Składa się z trzech elementów: klocki nawiązujące do globalnego ocieplenia, urna, która jest symbolem biodegradacji oraz świeca, która nie pachnie lasem czy świeżą bryzą, a smogiem. Niekonwencjonalne potraktowanie węgla kamiennego (jako materiału, a nie paliwa), pozwoliło stworzyć obiekty, które kwestionują status quo i skłaniają do przemyśleń o zmianach zachodzących w środowisku. Wątpliwa funkcjonalność zaprojektowanych obiektów jest kluczem do wzbudzenia refleksji na temat odpowiedzialności projektanta w powstrzymaniu zmian klimatycznych. Projekt znalazł się w finale konkursu MAKE ME! na Łódź Design Festival.

Czy design ma być tylko modernistyczny? Może powinien koncentrować się na tradycjach i wracać do korzeni? Viktoria Hornanova w projekcie Cheer up, design! połączyła tradycyjne rzemiosło - ręczny malunek - z zastosowaniem nowych technologii produkcyjnych - drukiem cyfrowym na tkaninie. W ten sposób powstała seria rysunków, które zostały zeskanowane i nadrukowane na płótno. Autorka zestawiła naukowość i logikę współczesnego projektowania z uczuciami wywołanymi powrotem do tradycyjnego rzemiosła oraz wyrażaniem emocji poprzez projektowanie. Motywem przewodnim tkanin są rysunki mózgu oraz serca, które tworzą opowieść o poszukiwaniu balansu pomiędzy umysłem i duszą artysty.

W jakim stopniu istotna jest dla nas tożsamość kulturowa? Czy w obecnych czasach tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie mogą zbudować więzi? Agnieszka Rebell w kolekcji HAN–A przypomina o tym, że dawniej strój wyrażał przynależność kulturową, a dzisiejsze masowo tworzone ubrania zacierają przynależność do danej grupy społecznej. Na jej projekt składa się pięć męskich sylwetek, które łączą dwa przeciwstawne style: tradycyjne koreańskie stroje hanbok oraz modę ulicy. Kolekcja jest świadomym zestawieniem tradycyjnych technik tj. pikowanie, patchwork i ozdobne szwy z elementami charakterystycznymi dla streetwearu. HAN–A to krytyczne odniesienie do wykorzystywania zwyczajowych wzorów oraz innych elementów tożsamości danego narodu, bez wcześniejszego zapoznania się z ich kontekstem kulturowym. Projektantka twierdzi, że ważna jest tożsamość kulturowa, którą budujemy od dziecka, ona jest dosyć patchworkowa w dzisiejszych czasach.

Czy można uniknąć manipulacji reklamowych stosowanych przez portale turystyczne? Czy warto ryzykować, ufając anonimowym opiniom znalezionym w sieci? Wystarczy opierać się na zdaniu grona przyjaciół. Traillo, aplikacja mobilna stworzona przez Viktoriię Dubininę skierowana jest do turystów, którzy sami planują wyprawy. Narzędzie łączy w sobie funkcję pamiętnika z poradnikiem dla znajomych. Wspiera planowanie wycieczek i na bieżąco aktualizuje informacje zbierane przez bliskich, do których mamy zaufanie. Posiada takie opcje jak ocena miejsca, opinie i ilość znajomych, którzy je odwiedzili. Jednocześnie ułatwia zaplanowanie i nawigowanie podróży w trybie offline. Dla wygody zamiast mapy, trasa pokazana jest w widoku ścieżki, na której oznaczone są wybrane przez użytkownika destynacje.

Czy piłka nożna jest sportem tylko dla mężczyzn? Czy dziewczyny uprawiające ten sport pozbawione są kobiecości? Sonia Siepielska w kolekcji HEXAGON przełamuje stereotyp piłkarek. Swoim projektem chce odejść od stwierdzenia, że piłka nożna jest typowo męskim sportem. Charakteryzuje ją inne spojrzenie na odzież stricte dla kobiet, która zwykle ukazuje ich sylwetkę w wyzywający sposób. Kolekcja, która składa się z pięciu sylwetek, jest połączeniem stylu sportowego z elementami charakterystycznymi dla estetyki casual. Projekt powstał we współpracy z reprezentantką polskiej drużyny piłki nożnej. Kształty i konstrukcyjne cięcia w ubiorach inspirowane były rzeźbami Raya Eamsa, co miało na celu podkreślenie kobiecej sylwetki. Element ozdobny stanowi wzór sześciokąta, inspirowany fakturą elewacji Museo Soumaya w Meksyku. Projektantka pracuje dla marki 4F.

Żyjemy w świecie nadmiaru i niedostatku jednocześnie. Często wydaje nam się, że mamy nadmiar pracy, rzeczy, możliwości, a równocześnie narzekamy na brak czasu i pieniędzy. Tymczasem dążymy do perfekcyjności, proporcji i balansu. Staramy się ukrywać swoje słabe strony. Te wszystkie sprzeczności doprowadzają ludzi do depresji, zaburzeń odżywiania, z którymi boryka się coraz więcej osób. Wynikiem analizy tych problemów jest kolekcja ubrań W relacji z przypadkiem Tetiany Baran. Projekt składa się z pięciu sylwetek, a każda z nich jest dziełem przypadku. Praca nad kolekcją łączyła się ze świadomym wykorzystywaniem niespodziewanych błędów. Autorka sięgnęła po techniki pozwalające uzyskać jak najwięcej przypadków, dzięki czemu, jej powstałe stroje są niepowtarzalne.